Monthly Archives: May 2010

i = yo20100525"เออ อีกคนพี่โย่"พอวางสายน้องสาวหมายเลข 2 (ตต) บอกกับข้าว่า"แฟนเพื่อนเราเค้าจำเธอได้ด้วย เค้าเคยเรียนมหา’ลัยเรา""หรอ เออก็ว่าหน้าคุ้นๆ""เค้าบอกว่าจำได้ว่าเธอชอบใส่กางเกงขาบานๆ อยู่กับผู้ชายหัวฟูใส่แว่น" แอบยิ้มไม่ได้ยิ้มเพราะคนจำข้าได้ขอมอบรอยยิ้มให้กับทุกคนที่จำพวกเราได้ yo ในภาษาสเปนแปลว่า i = ฉันตามตำนาน(เขียนเองเล่าเอง)กล่าวไว้ว่า Yo และ I ทั้งสองนั้นเป็นโซลเมทกันที่ข้าจำได้ เบอร์โทรศัพท์ 4 ตัวหลังของข้า 9340 โย่ 9304ถ้าจำไม่ผิด เลขบัตรประชาชนก็คล้ายกันคนละขั้วที่เหมือนกันเป๊ะ หลายคนที่สนิท ไม่สนิทในมหา’ลัยคนที่รู้จักข้าเวลาเจอกันมักจะถามถึงโย่คนที่ไม่รู้จักกันเวลาบอกว่าเคยเจอก็มักจะพูดถึงผู้ชายหัวฟูใส่แว่น วันแรกที่เราเจอกันไม่มีคำทักทายใดๆในกลุ่มเด็กคริสเตียนหลายคน คนที่เตะตาคือคนที่ใส่แว่นหนาเหมือนเราจะจำกันได้ตั้งแต่วันนั้น ตัดจบดีกว่าไม่งั้นอาจจะซึ้งได้ทั้งๆที่เป็นคู่ฮาแห่งย่านอโศกแท้ๆ*ขึ้นชื่อว่าเด็กอโศก แปลก็รู้ว่าไม่เคยเศร้าใจแต่น้ำตาไหลพรากๆกันเสมอ

20100522がいしゅつきんしじこくものがたり。Curfew Story วันนี้ครับออกจากบ้านวันแรกไปสอนที่สาย 2 พุทธมณฑลสอนเสร็จนั่งโม้ใส่นักเรียนถึง 18.00 น.ออกมารอรถที่เดิมสบายๆคนตรึม………………….19.00 น.อ่าวทำไม 79 ยังไม่มาสักทีฟะรถฝั่งนู้นติดโคตรๆฝั่งนี่โล่งวิ่งกันอย่างก่ะขีปนาวุธสัญชาตญาณข้าเริ่มบอกอะไรบางอย่าง วันนี้มาแรงสัญชาตญาณบอกเพราะครั้งนี้มันแน่ใจ คนนี้ซิมาแรงข้างานเข้าแน่นอนวันนี้ 19.45 น. ส่ง sms ไปงอแงใส่หนองที่ต้องเป็นหนองเพราะหนองรอบรู้ 20.00 น. ตัดสินใจนั่งรถอีกฝั่งมาปากทางสายสองฝั่งเพชรเกษม เฮ้ยหนองเคอฟิวถึงวันไหน"วันนี้วันสุดท้าย""อ่าวกูได้ยินถึงวันนี้เช้า""ถึงวันนี้เว้ย"…แน่นอน วันนี้ข้าสนุกแน่นอน ชัดเจนก่อนออกจากบ้านนักเรียนทีวีกำลังเปิดบางรักซอย9ชีวิตข้าก็ชีดเจนตอนนี้โคตรชัดเจนเลยรถเมล์ฝั่งนี้ไม่รับคนแล้ว อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูกจริงๆหว่ะเวลานี้หลังจากหนองวางไปกลั้นหายใจขึ้นรถ 2แถวผ่านเดอะมอลล์บางแคป๊าบบบบเดอะมอลล์ปิดแน่นอน ชัดเจนวันนี้เคอฟิว55 55 55 55 55 5 55 5ใครก็ได้ช่วยกูที(/T0T)/ อุ้มกูกลับบ้านทีเถอะ 20.45 ฟิวเจอร์พาร์คบางแคใจนึง เมื่อกี้ตอนอยู่สายสองกูโทรหาปึงไปนอนบ้านมันก็ได้นี่หว่าอีกใจนึง แถวนี้มันใกล้บ้านไอหลอโทรไปหามันดูเผื่อมันอยู่บ้านอีกใจนึง นี่ก็แถวบ้านหัวหน้า หรือจะไปนอนบ้านหัวหน้าดี … Continue reading →

20100520いいこのまちเมืองเด็กดี ตั้งแต่เกิดจนถึง ประมาณ ป.6 เป็นช่วงที่ข้าออกไปไหนนอกบ้านคนเดียวไม่ได้ห้ามไปไหนไกลๆเองเด็ดขาดในช่วงนั้นการวิ่งเล่นไปตามช่วงตึกระแวกบ้านเป็นรูปสี่เหลี่ยม ดูจะเป็นการผจญภัยที่สนุกสนานเมื่อรายการกระจกหกด้านเริ่มขึ้น ความน่าเบื่อที่หน้าจอทีวีจะผลักให้ข้าออกไปเดินๆเล่นรอบๆบ้าน วิ่งเล่นได้สักพักก็ต้องรีบกลับบ้านกินข้าว รอดูการ์ตูนหลังข่าวข้าดูเวลาไม่เป็นจนถึง ป.6 แต่ถึงอย่างนั้นก็รู็ตัวว่าถ้ากลับบ้านเ็ย็นจะอาจจะโดนดุได้ถึงแม้จะทำการบ้านเสร็จแล้วก็ตาม หลังจากขึ้นม.ปลาย ไปเรียนพิเศษเย็นๆชีวิตที่ต้องกลับบ้านดึกก็เริ่มขึ้นความรู้สึกรีบกลับบ้านอาจจะหายไปในช่วงเวลานั้นวันที่รีบกลับบ้านเป้าหมายหลักๆคือติดละครทีวี วันนี้ระหว่างเดินกลับจากร้านสะดวกซื้อที่ใกล้จะปิดร้านในช่วงเวลา 19.30 น.เกิดความรู้สึกน่ารักอย่างประหลาดเมื่อมองไปรอบๆตามระหว่างทางเดินกลับข้าไปนั่งพักนั่งดูผู้คนที่ลานกว้างหน้าศาลาว่าการกรุงเทพฯอาม่า วัยรุ่น รุ่นเล็ก รุ่นใหญ่ เดินๆหิ้วของ บางคนเพิ่งลงรถมาทั้งคนขับรถ ทั้งผู้โดยสาร กระเป๋ารถเมล์ พนักงานร้านสะดวกซื้อทั้งหลายในเมืองนี้ กำลังจะกลับบ้านกัน "วันนี้ ต้องกลับบ้านก่อน 3 ทุ่มนะ!!!" เหมือนมีเสียงผู้ปกครองเตือนแบบดุๆอย่างห่วงใยผู้คนทั้งเมืองพร้อมในกันบอกว่า "ครับ/ค่ะ" กันเงียบๆ ตอนนี้ตี 1 แล้วเป็นคืนที่ 2 ที่กรุงเทพเป็นเด็กดีพวกเราทุกคนกำลังอยู่ในบ้าน มีเพื่อนข้าคนนึงบอกว่าข้อดีของประกาศเคอร์ฟิวคือทำให้คนในบ้านได้อยู่กันพร้อมหน้าก็จริงในช่วงเวลาอึนๆกับสถานการณ์บ้านเมืองแบบนี้ข้าก็ยังจะรู้สึกว่าบางเรื่องมันก็ดูน่ารักดีจนได้ เงียบดีนะช่วงนี้ได้ยินเสียงนก,หมา,แมว ชัดเจน

20100519おわらない・へいわのうたบทเพลงแห่งสันติภาพที่ไม่มีวันสิ้นสุด คืนนี้เป็นคืนที่เงียบที่สุดในชีวิตของข้าไม่มีเสียงรถสิ่ง ไม่มีเสียงผู้คนเดินไปมาถนนโล่งและความมืดคือทุกอย่างที่เห็นเมื่อมองออกไปนอกระเบียง เสียงที่โวยวายอยู่ตอนนี้มีแต่เสียงของแก๊งหมากลางสี่แยกที่เมื่อตัวแรกเห่าตัวที่ 2,3,4 ก็จะเห่าตาม ให้ความรู้สึกเหมือนข่าวลือกระจายจาก 1 2 3ลามไวยิ่งกว่าไฟ สุภาษิตญี่ปุ่นคำนึงที่ข้าชอบคือ "ข่าวลือลุกลามเร็วยิ่งกว่าไฟ" คืนนี้คงจะเป็นคืนที่เงียบที่สุดของกรุงเทพฯที่ข้ารู้จักตั้งแต่เกิดมา อยู่ๆก็นึกถึงเพลง 静かなこ夜に (แด่ค่ำคืนที่เงียบงัน)แปลก นึกถึงเพลงหนึ่ง แต่อยากพูดถึงอีกเพลงหนึ่งเพลงแห่งสันติภาพที่เกิดขึ้นหลังจากการสูญเสียมากมายในสงคราม ไม่ว่าจะในการ์ตูนหรือโลกความเป็นจริงดูเหมือนหลายครั้งสันติภาพมักจะตามมาหลังจากความสูญเสียยิ่งสูญเสียมากสันติภาพก็ยิ่งยาวนาน สถานที่,บุคคล,สิ่งของเหมือนวันนี้ความทรงจำของใครหลายคนอาจจะหายไปโดยที่ยังไม่ได้ถ่ายภาพเอาไว้ร้านโดนัทที่เคยไปนั่งแช่กันทั้งวันโรงหนังที่แอบมองรอบหนังเมื่อวานทั้งๆที่ไม่ได้จะดูหนังเลยร้านค้าบางร้านที่แวะมาดูประจำแต่ไม่เคยซื้อสักที สักวันสถานที่เปล่านั้นคงปรากฏขึ้นมาในที่ไหนสักแห่งนอกจากความทรงจำพื้นที่แห่งสันติภาพและความสงบสุข จะมีแต่ในความทรงจำไม่ได้ เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้ข้านึกถึงเพลง Fields of Hope   こんなに冷たい帷の深くで貴方は一人で眠ってる祈りの歌声　寂しい野原を小さな光りが照らしてた ใต้ผ้าห่มอันหนาวเหน็บนี้เธอนั้นหลับสนิทอย่างโดดเดี่ยวบทเพลงแห่งคำอธิษฐาน บนทุ่งร้างอันโดดเดี่ยวลำแสงเล็กๆค่อยๆทอลงมา 貴方の夢を見てた子供のように笑ってた懐かしくまだ遠くそれは未来の約束ฉันเฝ้ามองดูความฝันของเธอฉันเห็นเธอหัวเราะเหมือนเด็กๆเป็นเรื่องที่หวนคำนึงที่ยังคงห่างไกลมันเป็นสัญญาแห่งอนาคตของพวกเรา 何時か緑の朝に何時か辿り着けると冬がれたこの空を信じているからFields of hope สักวันหนึ่งที่ทุ่งเขียวขจีในยามเช้าสักวันหนึ่งเมื่อถึงจุดหมายที่ยากลำยากเพราะเรายังคงเชื่อมั่นในท้องฟ้าฤดูหนาวที่อ้างว้างนี้Fields of hope 生まれて来た日に抱きしめてくれた優しいあの手を捜してる祈りの歌声一つ消えて又始まる頼りなく切なく続くเธอโอบกอดฉันไว้ตั้งแต่วันที่ฉันเกิดมาและตอนนี้ฉันกำลังตามหามือที่อ่อนโยนคู่นั้นอยู่ถึงเสียงเพลงแห่งคำอธิษฐานจะเงียบหายไป แต่มันก็จะเริ่มขึ้นอีกครั้ง แม้อ่อนล้า … Continue reading →

いちごいちえ 20100511 今日は今にあるしかない。 分りにく過ぎるか、あるいはオレの書くが下手だ。 一期一会の語源は、「茶会に臨む際は、その機会を一生に一度のものと心得て、主客ともに互いに誠意を尽くせ」といった、茶会の心得からである。   1日は24時間しかない。 起きるから寝るまで　一日中何かやるか、誰と喋るか、何を勉強になるか。 我らの人間は時間に戻れないから 時間の大切さを感じてほしい。   先日ＳＦ小説　2001: A Space Odysseyと言う本世読んだ。 「我らは貸した時間でこの世に暮らしている」 初めて読むと気になってる。 もし、本当に時間を貸して、くらしているなら　毎日毎日我らの時間が減ってるだろう。 時間は戻れないけど、気持ちはそのまんまだよ   ほら、ヤロウ 「残念」と言わないで、暮らしてやれ。 สรุปคือ ถ้าพูดว่าเสียใจ,เสียดาย แล้วย้อนเวลาได้ โลกก็ไม่ได้หมุนกันพอดี      

20100502 Mutagenesis   ข้าเชื่อว่าคนส่วนมากจะมีอาหารที่ไม่ชอบกิน ความสามารถบางอย่างที่ทำไม่ได้ ไม่มีใครเกิดมาพร้อมกับความสามารถทุกอย่าง ถึงจะเป็นคนที่เกิดมามีความสามารถพร้อม สิ่งที่เขาขาดไปคือ ความผิดพลาด   แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในวันก่อน(20100502) เป็นเรื่องน่ากลัว สรุปรวบรัดคือ ข้ากินคึ่นช่าย ในปลากระพงผัดคึ่นช่าย และวันนี้ ข้ากินผักชี ในก๋วยเตี๋ยวที่ทำมาผิด   เหล่านี้น่ากลัว เพราะข้าไม่กินผักพวกนี้   สำหรับข้า มันเป็นผักกลิ่นเหม็น เหมือนประโยคข้างบนนี้จะกลายเป็นอดีตไปแล้ว บางคนก็บอกว่าดี พ่อแม่ข้าอาจจะดีใจ ลูกกินผักชีได้   แต่ข้ากำลังรู้สึกว่าตัวเองกำลังกลายพันธุ์ เขียนแบบนี้ก็เกินไป เรียกว่าเป็นวิวัฒนาการที่รวดเร็วเกินไปดีกว่า ตีไปว่าเวลาผ่านไป 25 ปี เด็กคนที่ไม่กินผักชี ก็กินผักชีได้แล้ว   ไม่มีการฝึก ไม่ต้องเริ่มจากหนึ่ง … Continue reading →